Sławecki Wincenty (1794 – po 1844), rytownik, litograf, malarz. Ur. w pow. oszmiańskim, był synem Franciszka.
S. uczył się w szkole bazylianów w Borunach, w l. 1809–16 studiował na Uniw. Wil. rysunek u Jana Rustema, sztycharstwo u Józefa Saundersa, pobierał też lekcje rzeźby u Kazimierza Jelskiego. Podczas studiów mieszkał w domu uniwersyteckim przy ul. św. Jana; utrzymywał się swoim kosztem. W r. 1816 otrzymał stopień kandydata sztuk pięknych. Już od r. 1815 był preserem w uniwersyteckiej szkole rytownictwa. W lutym 1817 został wysłany przez Uniw. Wil. do ASP w Petersburgu w celu doskonalenia się w technice presera. W Petersburgu zmienił kierunek studiów, kształcił się w rytownictwie w stali i kamieniu. Zajmował się też medalierstwem. W r. 1819 za rysunek z natury oraz kopię torsu antycznego nagrodzono go srebrnym medalem II st. W tym, lub r.n., wrócił do Wilna. Został mianowany pierwszym litografem w założonym wówczas zakładzie litografii przy Uniw. Wil. W końcu r. 1820 zorganizował warsztaty litograficzne, w r. 1821 ostatecznie uporządkował zakład. W r. 1820 S. brał udział w wystawie uniwersyteckiej, eksponując Portret prof. Józefa Saundersa (rys., kopia z Rustema), Ucieczkę do Egiptu (kopia z obrazu C. Marattiego), Portret Jana Damela (kopia z autoportretu Damela), Portret Józefa Poniatowskiego (miniatura), hetmana Michała Józefa Massalskiego (kopia z Bacciarellego), grupy figur rysowane z natury, portret pułkownika rosyjskiego (rys.), Filoktet i Neoptodem (kompozycja oryginalna). Miłość i Psyche (rys. z antyku) i kompozycję z natury, ulepioną z wosku kolorowego.
S. pracował w różnych technikach graficznych, uprawiał miedzioryt, akwafortę, drzeworyt, litografię. Ilustrował książki: ozdobił kartę tytułową dzieła Andrzeja Maczuskiego „O przyjaźniach i przyjaciołach…” (Wil. 1817), wysztychował 5 miedziorytów i 2 drzeworyty dla dzieła Józefa Strumiłły „Ogrody północne” (1820), zachowało się 65 winiet, ozdobników, przerywników na jednej planszy (1820). Znane są także wykonane przez S-ego portrety: Stanisława Trembeckiego (miedzioryt), Jędrzeja Śniadeckiego (1822, litogr.), wizerunek wielkiego ks. lit. Witolda, mała kompozycja symboliczna (masońska? z r. 1817) oraz winieta przedstawiająca pelikana z gołąbkami do „Dziejów dobroczynności” (1820). S. kreślił projekty do okolicznościowych dekoracji (np. w r. 1813 – rysunek obrazujący egzekwie po śmierci Tadeusza Czackiego w kościele św. Jana). Rytował niektóre prace Wincentego Smokowskiego.
Od r. 1836 S. był nauczycielem rysunków i kaligrafii w gimnazjum w Dyneburgu. W r. 1844 przeszedł na emeryturę (w związku z osłabieniem wzroku). Zarzucił rytownictwo, zajmował się malarstwem, namalował m. in. obraz Żydzi chodzący z latarniami w nocy po ulicach wileńskich (zaginiony). S. zmarł po r. 1844.
Brak informacji o stosunkach rodzinnych S-ego.
Prace S-ego są w zbiorach Muz. Narodowego w Warszawie, Lietuvos dailės muziejus w Wilnie, B. Jag.
Autoportret, rys. ołówkiem, 1820, w: Lietuvos dailės muziejus w Wil.; – Rastawiecki, Słown. rytowników, II; Kondakov S. N., Spisok russkich chudožnikov, Imperatorskaja Sanktpeterburgskaja Akademija chudožestv. 1764–1914, St. Pet. XI; Vilniaus universitetas dailėje. Albumas, Sud. D. Ramonienė, N. Tumėnienė, Vil. 1986; Kształcenie artystyczne w Wilnie i jego tradycje. Vilniaus meno mokykla ir jos tradicijos. Katalog wystawy, Tor. 1996; Vilniaus Universitetas Lietuvos dailėje. Katalogas, Vil. 1979; – Adomonis T., Adomonytė N., Lietuvos dailės ir architektūros istorija, Vil. 1997 II 30, 31, 229–30; Bieliński, Uniw. Wil., II 760–1; Galaunė P., Vilniaus Universitetas – litografijos pradininkas Lietuvoje. Dailėtyra, Vil. 1981; Senoji Lietuvos grafika (XVI–XIXa), Sud. V. Gasiūnas, Vil. 1995 s. 13; – Łopaciński E., Nieznane dane archiwalne i wiadomości źródłowe do historii Wilna i b. W. X. Litewskiego od XVII do początków XIX w., „Prace Sekcji Hist. Sztuki” T. 3: 1938/9 s. 90–1; – „Tyg. Pet.” 1842 nr 72 s. 492; – B. Narod.: Brensztejn M., Notatki biograficzne, sygn. BN I 10686 k. 281; Lietuvos Mokslų Akademijos Centrinės bibliotekos rankraštynas: F–9–959; Vilniaus universiteto Mokslinės bibliotekos rankraštynas: F2–KC 460. L.9.
Ruta Janonienė